το πτυσσόμενο γραφείο

...ξαπλωμένος στην αμμουδιά μιας παραλίας στην νότια Κρήτη, κάτω από την σκιά της εμπριμέ ομπρέλας μου, απολάμβανα την θέα της θάλασσας. Το ζεστό αεράκι έφερνε ημίγυμνες νεαρές παρθένες και τριχωτά αρσενικά από τα νότια, που αιωρούνταν και στροβιλιζόταν στον γαλάζιο ουρανό προκαλώντας τους ντόπιους, που και που, να αρπάξουν το οικογενειακό του καλάσνικοφ και τα τις/τους βάλουν στο σημάδι...

Όλα ήταν ήσυχα και γαλήνια, με εξαίρεση το γέλιο της σέξι φάλαινας από τα ανοιχτά, που τραβούσε σαν μαγνήτης τους αρρενωπούς λάτρεις των θαλάσσιων σπορ, για να τους παγιδέψει και να τους πνίξει σε βαρετές ιστορίες για την τέχνη...

Διάβαζα ήσυχος “τον αφρό των ημερών” ώσπου την προσοχή μου τράβηξε μία ηχητική μόλυνση αποτελούμενη από ακατάσχετη παπαρολογία...

Διακριτικά γύρισα προς την πηγή του ενοχλητικού ήχου, για να διαπιστώσω από τι προκαλείτε...

Είδα έναν άνδρα και μία δεσποινίς να κατευθύνονται προς μία καλή θέση στην πίστα της εν λόγο

παραλίας... Ο κύριος (γιατί περί κυρίου επρόκειτο), νεαρός, σγουρομάλλης, με ελαφρό μούσι, σοβαρό ύφος και κρατώντας ένα χοντρό βιβλίο με σκληρό εξώφυλλο, μιλούσε για την χειραφέτηση της γυναίκας... Η δεσποινίς, ωραιότατη με μακριά ίσια και καστανά μαλλιά, κουβαλώντας στο ένα χέρι μία ομπρέλα θαλάσσης και μια τσάντα που περιείχε μάσκες, αναπνευστήρες, βατραχοπέδιλα, ρακέτες, νερά, χυμούς, ταπεράκια με κευτεδάκια, εφημερίδες, αντηλιακά και άλλα που δεν μπορούσα να διακρίνω, και στο άλλο της χέρι ένα πτυσσόμενο γραφείο (με την καρέκλα του μαζί), έπιασε μία ωραιότατη θέση μπροστά στο κύμα...

Πλέον είχαν εισβάλει στο οπτικό μου πεδίο οπότε η παρακολούθηση τους εκτός από εύκολη ήταν και υποχρεωτική...

Ο νεαρός (πλην κύριος) συνέχισε να μπουρδολογεί με οίστρο υπέρ του “γυναικείου ζητήματος” ενώ η νεαρά είχε εναποθέσει την τσάντα, είχε στίσει την ομπρέλα και αγωνιζόταν να στίσει και το πτυσσόμενο γραφείο. Αποφάνθηκα, από το ανήσυχο βλέμμα του κυρίου, ότι το γραφείο ήταν δικό του και του χρειαζόταν επειγόντως για να συνεχίσει την διάλεξή του προς το ακροατήριο του (την νεαρά)... 

Η κοπέλα μάταια προσπαθούσε να κάνει το πτυσσόμενο γραφείο να σταθεί, προκαλώντας στον νεαρό κύριο, εκνευρισμό...

...έξαφνα! ο ζεστός αέρας σταμάτησε, κάνοντας τις ημίγυμνες παρθένες και τους τριχωτούς αρσενικούς, να πέσουν στην γη και να καρφωθούν με τα κεφάλα στην άμμο και τα πόδια προς τον ουρανό, κάνοντας τον χαρακτηριστικό γδούπο, που κάνει κάποιος, όταν καρφώνετε με το κεφάλι στην άμμο...

Αυτή η σειρά γδούπων λοιπόν, λειτούργησε σαν σύνθημα στον διανοούμενο νεαρό που με μία αποφασιστική και απότομη κίνηση πέταξε μακριά το πτυσσόμενο γραφείο του, που έτσι κι αλλιώς δεν είχαν μείνει και πολλά από αυτό (λόγο διάβρωσης)... Η νεαρή δεσποινίς, με ένα συγκαταβατικό νεύμα, έκατσε στα τέσσερά για να μπορεί ο νεαρός φιλόσοφος να χρησιμοποιήσει την πλάτη της σαν γραφείο... και έτσι πραγματικά έγινε. Ο νεαρός, αφού βολεύτηκε καλά καλά στην καρέκλα, άπλωσε τα βιβλία του και τα πόδια του στην πλάτη της, για να συνεχίσει τον πύρινο του λόγο υπέρ της χειραφέτησης της γυναίκας...

Ο αέρας ξανασηκώθηκε, παίρνοντας μαζί του πάλι τις παρθένες και τα αρσενικά σε έναν επουράνιο χορό, κάνοντας τους ντόπιους να ξαναρχίσουν να πυροβολούν...

Ο νεαρός φεμινιστής, κουράστηκε να μιλάει. Παρατήρησε για λίγη ώρα την νεαρή του σύντροφο με σοβαρότητα... σηκώθηκε αρμονικά και σε λίγο άρχισε να ασελγεί εις βάρος της δεσποινίδος-γραφείο... το ύφος του διανοούμενου ήταν σκεπτικό και αγναντεύοντας την θάλασσα συνέχισε την παλμική κίνηση που είναι απαραίτητη για την επίτευξη του σεξ... η νεαρά, προσπαθούσε να κρατήσει στην θέση της την ομπρέλα, που η επιστροφή του αέρα απειλούσε να την στείλει παρέα με τις παρθένες και τους τριχωτούς... η δουλεία της ήταν εξαιρετικά δύσκολη γιατί ο διανοούμενος την κουνούσε μπρος-πίσω και ταυτόχρονα έκανε και χρέη γραφείου...

Ο νεαρός, ξαφνικά σταμάτησε να ασελγεί, προφανώς γιατί κινδύνευε να ιδρώσει και πρόσφατα είχε απαγορευθεί ρητός δια του νόμου, και ξαναπήρε την θέση του στο γραφείο του, κάτω από την ομπρέλα του, παρέα με το βιβλίο του... για να συνεχίσει την παπαρολογία του...

...όλα ξαναβρήκαν τον ρυθμό τους...

...Όμως είχε περάσει η ώρα και εγώ έπρεπε να φύγω, και να λήξω την παρακολούθηση αυτών των εξαιρετικών γεγονότων που διαδραματίζονταν μπροστά μου...

Έπρεπε να γυρίσω πίσω στο δέντρο μου και να φτιάξω το κουκούλι μου, γιατί την άλλη μέρα θα έβγαζα φτερά για να πετάξω....