Περί καγκουρό και άλλων αστών.

Για να βάλουμε τα πράματα στην θέση τους.

Μέχρι και στην τηλεόραση είδαμε προσφάτως τους “κάγκουρους” να κοπανάνε φιλήσυχους και θλιμμένους “emo” στην πλατεία συντάγματος (΄κει κάτω στην πρωτεύουσα). O tempora, o mores... Συνχήστηκα με ειλικρίνεια... όχι γιατί λυπήθηκα τους emo, (άλλωστε ταιριάζει στο προφίλ τους αυτή η αδικία και ταλαιπωρία)... αλλά γιατί οι εν λόγο κάγκουροι ήταν κάτι κλανιάριδες έφηβοι με κοντά μαλλιά και πολλά σπυριά...

Και ερωτώ... οποία σχέση ανάμεσα σε τούτα τα σκατόπαιδα και τους φίλτατους κάγκουρους της κάτω Τούμπας των 80' και 90΄που τόσο καλά γνώριζα?

Έτσι λοιπόν νιώθω ότι έχω την ευθύνη να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι λοιπόν.

Ο όρος κάγκουρος ή κάγκουρας χαρακτήριζε μια συγκεκριμένη ομάδα/τύπο ανθρώπων. Αντικατέστησε παλαιότερους όρους, όπως καρεκλάδες, γκιράπια και βακέρος. Αμιγώς θεσσαλονικιώτικος όρος για το είδος του ανθρωπόμορφου αστικού θηλαστικού που ευδοκίμησε στης εκτός κέντρου γειτονιές της Θεσσαλονίκης, από τα μέσα της δεκαετίας του 80 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90. 

Το χαρακτηριστικό του κάγκουρα ήταν η εμφάνιση του. Βασικό στοιχείο της, η κόμμωση τύπου “χέτη”, με σχετικά μέτρια σε μάκρος μαλλιά αλλά εξαιρετικά μακριά στον σβέρκο. Επίσης απαραίτητο ήταν το μπουφάν τύπου “fly jacket” (αυτό βέβαια, εκείνη την εποχή, ίσχυε για όλους τους τύπους νεαρού Θεσσαλονικιού) στολισμένο με ραπτά από μάρκες γιαπωνέζικων μηχανών. Σε αυτό όμως που πραγματικά είχαν την αποκλειστικότητα ήταν το ψαράδικο τζιν παντελόνι κομμένο δύο παλάμες πάνω από τον αστράγαλο και η κάτασπρη κάλτσα να φαίνετε σε όλο το μεγαλείο της. Το χαρακτηριστικό όμως  από όπου πήρε τον τίτλο “κάγκουρας” ήταν ο τρόπος περπατήματος του. Περπατούσε με τα χέρια στις τσέπες του  fly jacket του, που θύμιζε μάρσιπο, και ανεβοκατέβαινε σε κάθε βήμα του τόσο που το να παραλληλισθεί με το συμπαθές μαρσιποφόρο της Αυστραλίας, ήταν αναπόφευκτο.

Βασικό αξεσουάρ του κάγκουρα ήταν το πειραγμένο παπί, με θορυβώδης εξάτμιση, βγαλμένη μάσκα και καθρέφτες, μαύρα φλας και διάφορα παρδαλά αυτοκόλλητα. Ο τρόπος οδήγησης τους επίσης χαρακτηριστικός, καμπουριασμένοι και με μέσα τα γόνατα για να μειώσουν (και καλά) την αντίσταση του αέρα για να πετύχουν μεγαλύτερες ταχύτητες.

Ο σωστός κάγκουρας σύχναζε σε “καφετέριες” πίνοντας φραπόγαλο και χάπια, ύπνους και αρντάν κατά κύριο λόγο και σε εξαιρετικές περιπτώσεις (γιορτές, αργίες και εθνικές επετείους) έπινε σιρόπια. Τον συναντούσες επίσης στο Λούνα-Παρκ του Ποσειδώνιου (που τώρα ποια στην θέση του βρίσκετε το μέγαρο μουσικής), στα αναψυκτήρια της Αρετσούς και πίσω από τον σιδηροδρομικό σταθμό. Πρότυπο χουλίγκανου και εξαιρετικά επικίνδυνος όταν βρισκόταν με το κοπάδι του.

Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό το είδος αστικού θηλαστικού εξαφανίστηκε ανεπιστρεπτί αφήνοντας την θέση του σε άλλα είδοι και χαρίζοντας το όνομα του σε ένα άλλο είδος αθηναικικού αστικού θιλαστικού που στην πραγματικότιτα καμία σχέσει έχει με τον ορίτζιναλ κάγκουρα. Φήμες λένε ότι στην σημερινή εποχή, ερευνητές έχουν συναντήσει κάγκουρους χαμένους βαθιά μέσα στην αστική ζούγκλα της δυτικής Θεσσαλονίκης. Οι φωτογραφίες όμως που έχουν τραβηχτεί δεν μπορούν να το αποδείξουν.

Ελπίζω να κατάφερα να αποσαφηνίσω μερικά θέματα που ταλαιπωρούν τον σύγχρονο πολιτισμό μας.

Ευχαριστώ...