η αποικία μυρμηγκιών στις σόλες μου

...στης σόλες των παπουτσιών μου υπήρχε μία αποικία μυρμηγκιών. Όχι πολύ μεγάλη αλλά αξιοπρεπέστατη. Χωρισμένη στα δύο, οργανωμένη και μοιρασμένη σε δεξί και αριστερό παπούτσι. Η βασίλισσα είχε την έδρα της στο δεξί υπόδημα και τα αυγά της στο αριστερό. Εργάτες και στα δύο με μία μικρή υπεροχή στο παπούτσι της βασίλισσας. Αυτό έδινε μία περίεργη αίσθηση στο περπάτημα καθώς υπήρχε μία διαφορά βάρους στα δύο πατούμενα. Το αριστερό, περιέργος,  το ένιωθα πιο βαρύ.

Επίσης όταν στεκόμουν όρθιος κάπως σαν να γλιστρούσα. Ήταν μία ευχάριστη αίσθηση. Αυτό συνέβαινε διότι τα μυρμήγκια άλλοτε και από τους δύο τομείς άλλοτε μόνο από τον ένα, ανασήκωναν τις υπό-αποικίες τους, ένα με δύο χιλιοστά από το δάπεδο. Κατ' επέκταση ανασήκωναν και τις σόλες των παπουτσιών μου, μαζί με τα παπούτσια και αν βρισκόμουν και εγώ μέσα τους, τότε μαζί και εμένα. Δεν ήταν άσχημα! Απλά σε περίπτωση που ήμουν κουρασμένος μου έφερνε μία ελαφριά ναυτία.

Ενίοτε προσπαθούσα, με την βοήθεια των μυρμηγκιών, να κατευθυνθώ προς κάποιο σημείο της αρεσκείας μου. Έτσι όπως έκανα με τα παπούτσια που στις σόλες τους υπήρχαν σκουλίκια. Μάταια! Τα μυρμήγκια αρκούνταν στο να με κάνουν να περιστρέφομαι γύρο από τον εαυτό μου. Και αυτό στην καλλίτερη περίπτωση και μετά από μεγάλη προσπάθεια. Όπως και να έχει πάντως ήταν αρκετά διασκεδαστικό μα όχι και πρακτικό.

Πολύ πρακτικό ήταν ότι πάντα έβρισκες και τα δύο παπούτσια μαζί, σε αντίθεση με τα παπούτσια που στις σόλες τους είχαν σκουλίκια. Επίσης αν πατούσες πάνω σε ψίχουλα, λάδια ή υπολείμματα φαγητού, οι κάτοικοι των σόλων μου τα καθάριζαν σε ελάχιστο χρόνο. Το μόνο ενοχλητικό ήταν πως αν δεν τα φορούσα, έπρεπε να κρατάω την εξώπορτα κλειστή, γιατί με την πρώτη ευκαιρία τα μυρμήγκια την κοπανούσανε μαζί με τα παπούτσια μου. Αν όμως κρατούσες την πόρτα κλειστή δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Και έτσι, συνίθος, έβρισκα τα παπούτσια μου δίπλα στην εξώπορτα. Πολύ βολικό και πολύ πρακτικό. Έτσι ένα μειονέκτημα μετατρέπονταν σε πλεονέκτιμα.

Το καλοκαίρι όμως, που χρειαζότανε οι πόρτες και τα παράθυρα να είναι ανοιχτά για να δροσίζει το σπίτι, για να μην το σκάσουν μαζί με την αποικία-παπούτσια μου, έπρεπε να τα δένω με τα κορδόνια τους από το έπιπλο στο χολ. Όμως λόγο του ότι τα συγκεκριμένα παπούτσι ήταν άρβυλα και το καλοκαίρι δεν πολυφοριόταν, απλά παρέμεναν δεμένα στο έπιπλο χωρίς αυτό να μου δημιουργεί πρόβλημα.

Γενικά ήμουν ευχαριστημένος από τα παπούτσια μου και νομίζω και τα μυρμήγκια. Αυτό που δεν ξέρω όμως είναι αν τα παπούτσια ήταν ευχαριστημένα από μας. Δεν το συζητήσαμε ποτέ αυτό, αν και νομίζω πως αν υπήρχε πρόβλημα θα είχε αναφερθεί.

Όπως και να έχει πάντως, αυτά γινόταν κάποτε. Τώρα όμως;