Ο Μέγας Καλλιτέχνης προσπαθούσε μάταια να πιάσει τα βαθύτερα νοήματα της τέχνης. Θεωρούσε τον εαυτό του χαρισματικό, οπότε του φαινότανε παράξενο το ότι δυσκολευόταν τόσο να καταλάβει. Ώρες ατελείωτες καθόταν μπροστά από τον καθρέφτη του και αναρωτιόταν πως και ένας τόσο ταλαντούχος νέος δεν τα κατάφερνε. Πώς ήταν δυνατόν, ότι ζωγράφιζε να ήταν απαίσιο και ότι έλεγε να ήταν ανούσιο? Ότι τραγουδούσε φάλτσο και ότι έφτιαχνε τελείως άχρηστο. Μα πώς? Αφού ήταν μία διάνοια! Και χρόνος περνούσε ακατάπαυστα και παρόλο που αυτός σκεφτόταν με όλη του το είναι. Το νόημα των πάντων δεν έπαιρνε μορφή ποτέ μπροστά του, παρόλο που το κατείχε.
'Ήταν μάταιο. Ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει ο Μεγαλύτερος Καλλιτέχνης που πάντα ονειρευόταν. Και τώρα, τι θα έλεγε στον κόσμο που τόσες ελπίδες έτρεφε γι' αυτόν? Πως θα αντίκριζε τον εαυτό του στον καθρέφτη? Και είχε τόσα να πει.
Ανατρίχιαζε στην σκέψη και μόνο. Αλλά αυτό δεν ήταν δυνατόν να μείνει έτσι γιατί έχανε οποιοδήποτε νόημα η ύπαρξη όλων. Το να κατέχεις το νόημα των πάντων δεν φτάνει, δεν αρκεί, πρέπει να το ξέρει ολόκληρος ο κόσμος. Αλλά πώς μπορούσε να πείσει τον κόσμο γιαυτό?
'Έξαφνα του ήρθε μία αναλαμπή, ένα ουράνιο δώρο. Ως Μέγας Καλλιτέχνης που ήταν, δεν χρειαζόταν να δημιουργήσει Μεγάλη Τέχνη. Χρειαζόταν μόνο να βαφτίσει τις δημιουργίες του Μεγάλη Τέχνη.
Και έτσι έπραξε. Βάφτισε την τέχνη του, φόρεσε τα καλά του, πήρε το πιο σνομπ ύφος που διέθετε, ανασήκωσε την μύτη του όσο μπορούσε και πρόβαρε τις ψωνισμένες του ατάκες.
Και πράγματι. Μετά από λίγο η αναγνώριση έπεσε στην αγκάλη του.
Επιτέλους, δεν ήταν κενός. 'Ήταν ο Μέγας Καλλιτέχνης. Μπορούσε πλέον ο κοσμάκης να συνεχίσει να ζει ήσυχος.
!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήβρε τον φουκαρά
ΑπάντησηΔιαγραφή