το επιτελείο δια τας διαταγάς

....SCHNELL!!! άρχισε να φωνάζει...

...και άντε τώρα να του εξηγήσεις...

Αυτός ήταν ο ψιλός. Είχε μεγάλες πλάτες και ύφος επαρκώς χαζό για να περνιέται για επικύνδινος. Το μόνο που τον πρόδιδε ήταν τα δάχτυλα των ποδιών του. Ήταν κάπος... πως να το πω;... κοντά, μυτερά και άσχημα, με μεγάλα νύχια. Σαν τις μούρες των porsche... με τα νύχια για καπό. Στο άσχημο του βέβεα. Κατά τα άλλα καλό παιδί, αν και λίγο μαλάκας. Είχε την εντύπωση πως μου έδινε διαταγές. Μάλλον θα νόμιζε πώς του έδινα σημασία. Ουσιαστικά, κανείς δεν του έδινε σημασία και γιαυτό φώναζε.

Έπρεπε επειγόντως να του εξηγήσω πως αυτός που στην πραγματικότητα έδινε τις διαταγές ήταν ο λιγνός με τα τεράστια πέλματα. Ούτε αυτουνού του έδινα σημασία αλλά αυτός τουλάχιστον το είχε. Είχε το κατάλληλο ύφος, την κατάλληλη στολή, τα πρέποντα εξαρτήματα και το απαραίτητο κόμπλεξ που με συνδυασμό με την ελλιπής ερωτική του ζωή, αναμφισβήτητα του έδινε το δικαίωμα να μου δίνει διαταγές. Ασχέτως αν εγώ τελικά πάλι τον έγραφα, ο αδύνατος το είχε. Τα κατάφερνε καλά... έπιθε. Βέβαια αν ήθελε να τον πάρω στα σοβαρά έπρεπε να κάνει κάτι με τα πέλματα του. Ήταν αδικαιολόγητα τεράστια. Πιθανόν να το ήξερε και ο ίδιος και γι'αυτό να ήταν μες τα νέυρα. Δεν έχω όμως στοιχεία, οπότε δεν το αναλύω.

Το δικαίωμα στον παραπάνω να μου ζαλίζει τα αρχίδια του το έδινε ο χοντρός, που ήταν και ο "ανώτερος". Δικαίωμα που αυτουνού του το έδινε ο "ανώτατος"... Τώρα του "ανώτατου" ποιος του το έδινε το δικαίωμα δεν ξέρω. Τον "ανώτατο" δεν τον γνωρίζω, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω και άποψη.

Ο χοντρός λοιπόν είχε το προφίλ του άνετου και κούλ. Χαλαρός και λάρτζ... "Ανώτερος" για!... Αλλά ο χοντρός στην πραγματικότητα ήταν μες στην μίρλα. Γρίνια, κλάψα και συνεχώς να προσπαθεί να μου φορτώσει ενοχές. Λες και φταίω εγώ που είναι χοντρός. Καταπίεζε την τσατίλα του για να διατηρεί το προφίλ του ήρεμου και πράου. Περίεργες ισορροπίες αλλά εμένα ποσώς με ενδιέφερε. Εγώ ήθελα να κάνω την δουλεία μου και να σηκωθώ να φύγω και να πάψουν να μου τα ζαλίζουν διατάζοντασμε. Τα μεγάλα δάχτυλα των ποδιών του είχαν νύχια μαύρα και λίγο διαλυμένα. Σαν να τα είχε φάει στην γωνία του κομοδίνου παίρνοντας στροφή. Αλλά αυτό δεν με αφορούσε.

Στο επιτελείο συμμετείχαν και οι δύο βοηθοί. Ο ένας του αδύνατου και ο άλλος του χοντρού. Ο βοηθός του αδύνατου, ο φαφούτης, ήταν φωνακλάς. Ότι του έλειπε σε δόντια το είχε σε ντεσιμπέλ. Τα πόδια του δεν είχαν κάτι άξιο λόγου και ήταν σχεδόν αδιάφορα. Με αυτόν δεν είχα θέμα. Δεν μου τα έπριζε. Ίσως να ήταν τυχαίο, δεν ξέρω, αλλά με εμένα δεν έμπαινε στον κόπο να με διατάξει, με αποτέλεσμα να του δίνω και κάποιου είδους σημασία. Αυτόν όμως που έγραφα εξολοκλήρου και αδιαφορούσα παντελώς για το τι διαταγές που μου έδινε ήταν ο κοντός, ο βοηθός του χοντρού. Αυτός ο καημένος φώναζε, τσίριζε, χτυπιότανε και έβριζε αλλά μάτεα. Όσο ποιο πολύ αυτός φώναζε, τόσο ποιο πολύ εγώ τον έγραφα. Και όσο ποιο πολύ εγώ τον έγραφα, τόσο αυτός ποιο πολύ τσίριζε. Φαύλος κύκλος που αποτέλεσμα είχε εγώ να πονοκεφαλιάζω και ο κοντός να βραχνιάζει. Είχε σοβαρό πρόβλημα πάντως ο καημένος. Ίσως να προσπαθούσε απελπισμένα να αποδείξει στον χοντρό πως είναι ικανός να δίνει διαταγές. Ίσως αυτό να του ανέβαζε την λίμπιντο. Ίσως πάλι να το έκανε από βίτσιο ή επειδή ήταν όντος εγκεφαλικά πιραγμένος. Δεν ξέρω... Πάντως ήταν πρήχτης ο δόλιος. Ίσος να είχε κόμπλεξ με τα πόδια του που είχαν μεγάλο και πεταχτό κότσι. Αλλά δεν του έφτεγε κανείς που μικρός φορούσε μυτερά παπούτσια. Εμ... Έτσι είναι... Τι μου τα πρήζεις εμένα βρε άνθρωπε μου; Εγώ σε φταίω;

Έτσι λοιπόν το επιτελείο δια τας διαταγάς αποτελούνταν από τον Χοντρό και τον Λιγνό, με τους βοηθούς τους κοντό και φαφούτη και σαν τσουτσού να χώνετε και ο ψιλός μπας και του δώσει κανείς σημασία. Ο ένας έδινε διαταγές στον άλλον και όλοι μαζί σε μένα με αποτέλεσμα να με πρίξουν. Κυριολεκτικά. Είμαι τυχερός πάντως γιατί ένας φίλος που τυχέα περνούσε από εκεί μου έδωσε αλοιφή για το πρήξιμο.

Ένας χοντρός λοιπόν με σπασμένα νύχια ποδιών, ένας λιγνός με τεράστια πέλματα, ένας φαφούτης με αδιάφορα πόδια, ένας κοντός με μεγάλα κότσια και ένας ψιλός με τα πιο άσχημα δάχτυλα ποδιών που έχω δει, μου δίναν διαταγές. Βέβαια τώρα θα μου πείτε γιατί ασχολούμαι τόσο πολύ με την μορφολογία των πελμάτων τους. Είναι απλό. Με απασχολεί με τι πόδια πάνε να με πατήσουν. Εμένα, την προσωπικότητα μου, τον χαρακτήρα μου, την άποψη μου και την αίσθηση της ελευθερίας μου που με νύχια και με δόντια προσπαθώ να τα κρατήσω απάτητα...

...παρεπιπτόντος... εγώ είμαι ο στραβοκάνης... και τα δάχτυλα των ποδιών μου είναι κοντόχοντρα και έχω και μεγάλες φτέρνες... αλλά κανέναν δεν προσπαθώ να πατήσω...